Niech nikt nawet nie próbuje mnie wyleczyć. Kocham ten stan. W głowie kłębi się włóczka, ręce nie mogą przestać dziergać, a wzrok nie widzi świata poza przesuwającymi się oczkami. Serio, nie potrzebuję żadnych odwyków. Wciąż jeszcze wyrabiam się do pracy i jestem tam zadziwiająco produktywna. Dom nie lepi się od brudu (no, powiedzmy), głodni nie chodzimy i nawet zdarza mi się przesypiać te 5 godzin. Nie, nie potrzebuję żadnych leków. Chyba, że macie w apteczkach dodatkowe godziny. Przyjmę każdą ilość i popiję suto. Alpaką.
Witajcie wśród niebezpiecznych narzędzi.